'' Bir şey ürettim ben, üç beş kişilik şey değil, sevgi denen şey herhalde. '' Öyle bir sevgi ki, yüzyıllar boyunca ''Bordo Mavi Sevdaluk''un başına taç oldu. Bizi bedenen ''koyverdu gitti'' ama erkenden, biz onu bordo mavi formasıyla verdiği konserler de sevdik. ''Ayrılık Şarkısını'' belki de erkenden aramızdan ayrılacağını bilerek yazdı, belki ''Trabzonspor'a galibiyeti getirecek o mükemmel gol vuruşunu'' sahada hiç atamadı ama ''biz seni sevdiğimizi dünyalara bildirdik'' Kazım Abi... “Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler dünya." diyerek ayrıldı aramızdan. ''Yakalandığı fiyakalı hastalığa'' rağmen teşekkür etti giderken Dünya'ya ama her Pançol ziyaretinde teşekkürlerin en büyüğünü kendisine ettik, giderken bıraktığı felsefe için...

“Trabzonspor’u tutmak sadece o yörenin çocuğu olmakla açıklanabilecek milliyetçi bir davranış değildir. Benim için Trabzonspor, en güçlülere karşı koyan ve herkesi yenen hayali kahramandı. Öyle bir kahramandı ki statükoyu bile devirmişti.“ diyen Kazım Koyuncu‘nun Trabzonspor‘a bakışını benimsedik.

“Kötü şeyler de gördük. Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük.'' ve tüm kötülüklerin karşısında olmayı öğrendik Kazım Abi... ''Narino''yu, ''Hayde''yi gördük, şarkılarınla büyüdük.

Düşlediğin gibi yaşadın. Yaşadığını yaşatmaya ömrümüz yettiğince devam edeceğiz, bizden sonrakilere öğreteceğiz... Görüşmek üzere...